Ул мине тагын күрмәде! Шулкадәр очынып биюемә сокланмаган берәү калды микән? Ә ул күз дә салмады. Көй башлану белән, сары чәчле, сипкелле Сәрияне биергә чакырды да аннан күзен дә алмый! Нәрсәсенә шулай төбәлгәндер: битендәге сипкелләрен санаса гына инде. Алга таба →
Күзләрең минем күзләремдә. Мөлдерәмә карашың тулы моң. Син китәсең… Өмет катыш борчулы җаным читлектәге кош сыман бәргәләнә. Алга таба →
Гәйнетдин карт, ниһаять, мәчеткә барырга ният итте. Кемнең теге дөньяда тәмугка – жәһәнәмгә эләгәсе килсен. Кичә бер журналда укып шаккатты – анда зәһәр ут, яман эссе икән! Тәмуг газабы шулкадәр каты булачак, ул жәһәнәмнән кабат үлеп котылырга теләрләр, әмма бу мөмкин булмас. Житмәсә анда зубани этләре дә бар икән. Аларга: «Тотыгыз ул имансыз кешене һәм жәһәнәмнең уртасына өстерәп илтегез», – дип кушылган ди. Тәүбә, тәүбә! Бала чагыннан «Жәһәнәм чокыры» дигән сүзне ишеткәне бар, тик бер дә игътибар иткәне булмады. Алга таба →
Мин автобуста тик кенә бара алмыйм. Менә бу юлы да, иске генә «пазик»ка килеп керүгә, алгы рәтләрнең берсендә утыручы төксе генә чырайлы бер кыз янына чүктем дә шундук сорап куйдым:
— Берәр кая барасызмы әллә? Алга таба →
«Миннән васыять, акыллы кеше бала ияртеп, хатын аерган иргә кияүгә чыкмасын», – дип җавап бирде Мөслиха түти. Бу сүзләрне ишеткән күршеләре башларын чайкап телләрен тешләде. Алга таба →
Кайбер борынгы кабер ташлары алга-артка кыйгайганнар, әйтерсең лә күп заман үрә ката басып торып, хәлсезләнеп сыгылып төшкәннәр. Лариса ханым, зират өстендәге язуларны, кеше исемнәрен укый-таный, газиз әнисе яткан урынны эзләде. Алга таба →
Соңлап, бик соңлап ишетте кызы хакындагы бу хәбәрне Мәйсәрә апа. Алга таба →
Йомшак характерлы кеше мин. Күңелем нечкә. Тупас була алмыйм. Алга таба →
Безнең әни ишегалдының яшел чирәмле булуын ярата. Алга таба →
