Равиянең вафаты сәгате-минуты белән авылга таралды.
Бу кайгылы хәбәрдән халык «аһ» итте. Һәркемнең телендә шушы вакыйгага бәйләнешле сүз. «Һай, җаным, бигрәкләр дә жәл инде. Яшь бит… Яшь…Утыз биш яшеңнән кара җир асларына кереп ят инде…»
– Оялары белән киттеләр бит инде! Равия – төпчекләре. Әллә алдан киткәннәре карт идеме?! Алга таба →
Әниебез, сөяркәсе Галимгә ияреп, безне ташлап киткәндә миңа унике, ә энемә җиде яшь кенә иде әле. Алга таба →
Маһи белән Мәлихә – ике карчык, нигез күршеләре – тату гына гомер кичерәләр иде. Алга таба →
Кышкы көн кыска, Мәдинә эштән кайтып, малларын карап япканчы, караңгы төшеп тә өлгерде. Алга таба →
Дания, институтында тоткарланып, әнисен озатырга әздән генә соңга калмады. Хәлимә карчык борчылып, подъезд ишеген күзәтте: «Менә кайтыр, менә кайтыр!» – дип кызын көтте. Алга таба →
Кырлар өстеннән пар күтәрелә, җир исе аңкый. Ишегалдында казлар кыйгылдаша, тавыклар кытаклый, сыерларның тук мөгрәве ишетелә. Авыл, кышкы караңгылыктан исән-имин арынып, ямьле, ак чәчкәле майларга кереп бара. Алга таба →
Җәй. Төн уртасы. Авыл йоклый. Алга таба →
Диңгез, диңгез… Көчле дә, гайрәтле дә, шаулы да, гүзәл дә диңгез! Алга таба →
Гади генә тормышыма ямь өстәп, күрше авылдан туганым килеп төште. Кулында бер бәйләм күкчәчәк. Алга таба →
Игеннәрне урып җыю эшләре төгәлләнеп бара.
Инсаф, иртәгә беренче сменага эшкә чыгам дип, бик тырышып әзерләнде. Бригадиры белән алдан ук сөйләшенгән: ул эшен төшке ашка чаклы тәмамлый да хатыны белән классташлар белән очрашуга бара. Алга таба →
