Бу мәҗлестә Гөлгенә очраклы кунак иде. Бу кичтә ул бөтенләй Казанда булырга тиеш түгел иде. Ләкин эшләрен төгәлләргә өлгермәде, куна калырга туры килде. Кыенсынып булса да, бер бүлмәле фатирда ялгызы яшәп ятучы туганнан-туган апасы Фәниянең ишеген шакыды. Гөлгенә кеше борчып йөрергә яратмый, әмма башыңа төшкәч, ни хәл итәсең. Аны күргәч, туганае бер мәл аптырап калды, көтелмәгән очрашуга әллә ни сөенмәде кебек. Ләкин ризасызлыгының сәбәбе һич тә Гөлгенәнең килүендә түгел, ә вакытсыз килүендә булып чыкты.

Бу кичтә Фәния, ду килеп, кунакка барырга җыенып йөри иде. Шулай да Гөлгенәне чәй эчерергә вакыт тапты үзе.

– Кунакка тамагыңны туйдырып бар, диләрме әле? – дип сөйләнде. – Минем нәчәнник, директорыбызны әйтәм, юбилеен бәйрәм итмәкче була. Кырык яшьне үткәрмиләр, дип тә карадык. Ерунда, ди. Ничава, аныкы санамаган, икәү барырбыз. Син тыйнак кунак, утырырсың шунда шыпырт кына. Алдан ук кисәтеп куям, әкәмәт сәер кеше ул Талибә, диванарак диимме соң… Без аны артында “Ханума” дип йөртәбез. Син борчылма, анда үзебезнекеләр, хатын-кызлар гына була. Алга таба →