Әтисе кушкан исеме Робинзон иде аның. Исеме Робинзон булса да, әйләнә тирәсендә ак күбекле дулкыннар тәгәрәшкән комташлы утравы да, иртәнге чыклар кунган яфракларны ләззәтләнеп өзеп йөрүче сөтле кәҗәсе дә, кайчан да булса офыктан килеп чыгачак корабны тилмереп көтүче Җомгасы да юк иде аның. Алга таба →

Офицер кунакка килде

Әнисе иртән сызланып уянды.

— Кулымны күтәрер хәлем юк, уф алла. Җилкә белән утын ташый-ташый кешелектән чыгам бугай инде.

— Шахразый абыйдан ат сорыйк та төяп төшик, әни.

— Чыбык-чабык күпме сыя соң арбага? Көн саен атын да сорап булмый бит аның.

Рәфит телен тешли.

Их, әтисе булса, колхоздан машина алырлар иде дә, кесәгә акча тутырып, менеп китәрләр иде Иштуганга, тузан уйнатып. Әтиле малайлар шулай итә гел. Машинада йөреп калалар, көн саен җылы өйдә йоклыйлар. Әтисе юк шул… Алга таба →

Энекәшеңне алып китәргә килдек

— Бабаң тегүче иде синең. Ул теккән киемне кимәгән кеше калмагандыр. Тирә-як авыллар бусаганы төшерә иде. Керәшен агайлар, өр-яңа тунын култык астына кыстырып, өйдән чыгып китәргә өлгерми, ишектән чирмеш хатыннары елмая:

— Исан гынамы, абзи! Ходай саулык бирсын!

Бик шәп ат бар иде безнең. Ат кынамы соң… Бер-беренә терәлеп торган абзарлар, зур ак келәт. Бәрәңге бакчасының түбәнге өлеше — ындыр табагы. Табагач белән шап-шоп ашлык суга идек. Үзебезнең җирдә үстергән ашлыкны. Ул ишегалдындагы кош-корт, мал-туар…

Бабаең бал корты күк тырыш булгач, тормыш нык, таза иде безнең. Ялкау каккан казыгын да миченә яга… Алга таба →

Икенче каттан чебиләр оча

— Хафиз абый, кәнсәләргә упалнамучынный килгән икән. Кем була инде ул?

— Татарчасы болайрак була аның, егетләр… Ни… Аяк астында шләйтсә итеп йөрүче, мәсәлән.

— Әйтәм аны, Шахразый күркә күк кабарган иде.

— Һе… Шахразый абыегыз кабарып кына калмый ул. Кунып чукырга тотынса бер…

…Рәфит кәнсәләргә әнисе янына төшкән иде. Иртә иде әле. Учетчик кызлар да күренми. Күренсәләр… ”Исәнмесез!“ — дип, каршыларына чыгып басар иде Рәфит. Кызлар аның чалбар кесәсенә симәнке тутырып китәр иде.

Әнисе гаҗәпләнеп малайга карады:

— Нишләп йөрисең таң тишегеннән? Алга таба →

— Әтием, агачлар нигә шулай куркыныч шаулый ул? — ди яшел күлмәкле кызым.

Улым көлә.

— Шүрәлеләр йөри, шулар чабыша башласа, агачлар бер-берсенә бәрелә дә, җил чыга. — Ул кинәт үләнгә чүгә. — Әнә шүрәле!

Кызым күзләрен чытырдатып йома, кечкенә җылы гәүдәсе белән миңа сыена.

— Шүрәлеләр качып беткән инде, кызым. Аларны кешеләр куркыткан. Урман беткәч, шүрәле дә бетә инде. Элек бу тирәләр кара урман булган. Сугыш вакытында утынга кисеп бетергәннәр.

— Монда калган бит агачлар.

— Шуңа исеме дә Саклау аның. Вахит саклавы.

— Кем соң ул Вахит?

— Авыл. Әнә, тауның теге ягында. Сез чия җыеп йөргән төштә.

Кызым каен җиләген ирененә тидерә:

— Бүре бармы соң монда, әти?

— Әйттем ич инде, элек бу тирәләр кара урман булган дип. И-и, Ходаем, матур чаклары бар иде дә соң. Тирә-як шаулап тора, наратлар шавы авылга кадәр ишетелә иде. ”Берчак шулай Казаклар ягына чикләвеккә бардык. Апаң белән. Казан апаң белән“, — дип сөйли торган иде әнием. Казанда яши апасы, шуңа күрә әнием аны, Казан апам дип, бик яратып әйтә торган иде.

— Ә мин беләм ул апаны. Чәчләре агарган инде… Алга таба →