«Бәхетле хатын син!» Дусларымы, ә бәлки дошманнарыдыр, көнләшеп, шулай диләр. Алга таба →

Зәкиябану акрын гына яткан урыныннан торды. Тәрәзә пәрдәләрен ачып куеп, тышны күзәтте. Күзләрне камаштырырлык чатнаган кояшлы көн, урамда яз хакимлек итә. Башта уң якка, аннан сулга карап алды. Анда бер малай капкага якынлашып килә иде. Эчкә баткан күзләрен зур итеп ачып, керүчене танырга тырышты. Оныгы икән бит ләбаса, олы итекләр киеп алгач танымый да тора тагын. Зәкиябану тиз-тиз атлап алгы якка чыкты, чәйнеккә су тутырып газ плитәсе өстенә куйды. Ул да булмады, өй ишеген зурлардай киереп ачып, оныгы килеп тә керде. Керә-керешкә яран салып: Алга таба →

Барлык эшләрен калдырып, алгы өйне уенчык белән тутырып уйнаган оныгын күзәтте. Бигрәкләр дә чын күңеленнән, ышанып уйный бит, карәле син. Уйлап, белеп уйный, тәмен табып. Тормыш та уен, бик катлаулы уен, белеп уйнарга гына кирәк шул, – дип көрсенеп куйды. Алга таба →