Айларым, йолдызларым...

Язларымда сүнде Кояш,

Хәлемне кемнәр белсен...

Яңа туган Ай калыкты:

Синме ул, өметме соң?

Килде җиргә серле нуры,

Рәсмең иңде җаныма;

Бар җиһанга балкып тулдың,

Сызып гел югалдың да...

Айларым да инде булдың,

Булдың йолдызларым да.

Сүнмәс учак очкынланды

Ерак яшьлек ярында.

Иң караңгы төннәремдә

Сүрелми җемелдәдең;

Төнне таңнарга ялгадың,

Тик көндез күренмәдең...

Гомергәме баттың, Кояш,

Көнем ник болытлы соң?!

Ай-йолдызлы тәүге сөю,

Яктыртасың... җылытмыйсың!

Равил РАХМАНИ

Фото: https://ru.freepik.com/Изображение от eberhardgross на Freepik