Сөенеч

—  Абау, күзләре лә күзләре! Бигрәк сөйкемле! — дия иде аны күргән бар кеше. Аннары авыр сулап, Гөлсинә­нең үзенә ишетелерлек итеп һәм мәңге төзәлмәс ярасына кабат тоз салып, әйтеп куялар: — И-и, бичара… Нинди бәхетсез… Алга таба →