Сөенеч
— Абау, күзләре лә күзләре! Бигрәк сөйкемле! — дия иде аны күргән бар кеше. Аннары авыр сулап, Гөлсинәнең үзенә ишетелерлек итеп һәм мәңге төзәлмәс ярасына кабат тоз салып, әйтеп куялар: — И-и, бичара… Нинди бәхетсез… Алга таба →
Питекантроп Габделбарый
– Шәмсия! Шәмсия! – дим. – Кара, ишетми дә, тавык куначага менмәс борын, әллә йокларга да яткан инде. Ач капкаңны, мин әле бу. Кәнкрит сөйләшәсе сүз бар иде. Ач инде тиз генә. Алга таба →
Оланнар, куян тотасыгыз киләме?..
– Оланнар, куян тотасыгыз киләме? – ди безгә Сәгыйдулла бабай, хәйләкәр елмаюын ап-ак сакалы арасына яшереп.
Туфанга әле дә шалтыраткалыйм
Элегрәк Татарстан Язучылар берлегендә матур традиция яши иде.