Ул Тукайны сагына

Бишегемдә   чакта    мине   әнкәм

Тукай   җыры   белән   тирбәткән.

Тукай   җыры   белән,   кулдан   тотып,

Тәпи   йөрергә   дә   өйрәткән.

Тел   ачылгач,    сорау   биргәнмен   мин:

—  Кем   була   ул   Тукай,   әнием?..

—  Авылдашың,   Апуш   абыең   ул.

—  Казаңда   ул,— дигән   әбием.

Коеп   яуган   җылы   яңгырдан   сон

Авыл   буйлап    сулар    акканнар.

Дус-ишләрем   минем   яланаяк

Су   чәчрәтеп   уйнап   чапканнар.

Ә   шул   чак   мин — авыл   сабые —

Гел   көткәнмен   Апуш    абыйны...

Җәй   башыңда   Кырлай   тупыллары

Мамыкларын   җилгә    койганнар.

Дус-ишләрем   минем    бергәләшеп

Урманнарда   җиләк   җыйганнар.

Ә   шул   чак   мин —авыл   сабые —

Гел   көткәнмен   Апуш   абыйны...

Юк,   кайтмаган,   күренмәгән   якташ,

Сагынуым   баса    алмаган.

Ә   беркөнне   кинәт   шул   абыем

Әлифбадан    миңа   караган...

Еллар   үтте.

Мәктәп    тәмамладым.

Каршы    алды   Казан   үземне.

Мин   студент   хәзер.

Тукай   җыры

Гел   иркәли   минем   күңелне!..