Мин җирдә калам

Әгәр миңа айга очарга
Ракетага утыр, дисәләр,
Ай кешесе булып яшәргә
Мең ел итеп гомер бирсәләр,
Миңа җирнең барлык гөлләрен
Истәлеккә бүләк итсәләр, —
Мин тормышны кайдан эзләрмен,
Айда булса минем юлларым.
Җыр ишетми ничек түзәрмен,
Тыңласам ташкын җырларын,
Күрми калсам таңнар атканда
Тәрәзәмдә кояш нурларын?
Әйтегезче, дуслар, нишләргә,
Китәргәме сезне калдырып?
Айдан карап туган җирләргә,
Яшәргәме мең ел кайгырып,
Карт Робинзон кебек бер ялгыз
Тын шалашта чыра яндырып?
Йөрәгемдә каным суыныр,
Җир җылысын әгәр сизмәсәм.
Сөйгән кешем минем кем булыр,
Яннарымда сине күрмәсәм?
Икмәгемне куеп табынга
Синең белән бергә бүлмәсәм?
Юк, мин очмыйм, мин Җирдә калам.
Җирдә минем йөргән сукмагым.
Бер минут та мин яши алмам,
Күрми торсам сезне, дусларым,
Йөрәгемне яну алганда,
Эчми торсам Идел суларын.
Мин бәхетне кайдан алырмын,
Туган йорттан китсәм гомергә?
Таш булып мин җансыз калырмын,
Сүз югалыр минем телемдә.
Бер көн артык миңа мең елдан,
Айда түгел, туган илемдә!
 

Нәби ДӘҮЛИ

Фото: https://ru.freepik.com/Изображение от freepic.diller