Урысча сөйләшү

Галимәрдән имтиханга барырга ашыкмады. Ә кая ашыгырга? Бүген бирәсе сынауны аның авылдашы Вахит абыйсы ала. Кичә алар (профессор һәм студент) төнгә кадәр сыраханәдә утырды. Вахит абыйсы бик тә тыйнак кеше булып чыкты, профессор дип борынын чөйми — студент хисабына бик шәпләп сыра лыкыды, тартынып-боргаланып тормады. Сыраханәдән кочаклашып чыктылар, киләчәктә дә бергә, дус булырга ант иттеләр...

Галимәрдән институтка килгәндә инде барысы да сынау тотып чыккан иде. Аның тиз генә биреп чыгачагына беркемдә дә шик юк. Профессор — авылдашы бит, җитмәсә, дусты!

Егет аудитория ишеген тибеп кенә ачты. Билет, төрле китап-әсбап белән тулы өстәл янында күзле бүкәннән болай фырт утырган профессор абзый үз эше белән мәшгуль иде.

— Сәлам, бырат! — дип шәрран ярды студент.

Аксыл чырайлы профессор чөгендердән болай кызарып чыкты, бүртенде. Чырае шундук җитдиләнде.

— Абый, бер өчле төрт инде шунда! — дип, ул зачеткасын өстәлгә атты. Өчле куй, дип шаярып кына әйтсә дә, чынында исә ул күрше абыйсыннан симез бишле көтә иде...

— Гавари по-русски...

Галимәрдәннең күзе маңгаена менде. Менә сиңа мә! Кешегә сөйләсәң, кеше ышанмас бу хәлгә! Тукта әле, әллә шаярта инде бу чукынмыш?

— Вахит абый... Бырат!

Вахит абыйсы шаяртмый икән шул, ул сөекле авылдашыннан чын-чынлап имтихан алмакчы...

— Сәдис. Бери билет. Отвечай на вапрусы...

Таләп катгый иде.

Галимәрдән билет алды. Берне алды, икене. Ләкин бер генә сорауга да җавап бирерлек хәлдә түгел иде ул.

— Вахит абый, син мине танымыйсың мәллә?! Бу бит мин... Галимәрдән! — дигән булды студент. Профессорның чырае да үзгәрмәде.

Ул ун гына минут утырмады. Бер сәгать утырды. Башында бөтенләй башка төрле уйлар бөтерелде. «Әллә берәр үче бар микән моның миңа? Әллә кичә сыра эчкәндә авыр сүз ычкындырдыммы? Бабаларыбыз арасында берәр төрле дошманлык булмагандыр бит?!» — дип уйлады ул.

Озак талкыды аны профессор. Өметсез...

Кичен алар тагын сыраханәдә очрашты.

Дуслык дәвам итте.

Хәбир ИБРАҺИМ

Фото: https://ru.freepik.com/Изображение от jannoon028