Сатканнар

Фаик абыйлар (безгә туганнан туган) күршебездә тора иделәр. Әни аларны укытты. Бервакыт Шәүкәт өенә кайтып килгәндә, әнинең алардан чыгып баруын күрә. Шик корты төшә бит инде хәзер: укытучы тиккә генә йөрмәс.

Әнинең күздән югалганын качып кына карап тора да абыйсы Фәргатьтән:

– Сурия апа нишләп йөри бездә? – дип сорый.

– Сез бит мунча тәрәзәсеннән карагансыз аларның! – ди абыйсы күз дә йоммыйча. Элек андый гадәт тә була.

Шәүкәт «юк» ди инде, тизрәк Фаикларга йөгерә. Шулай-шулай дип әйткән Сурия апа, без бит аларның тәрәзәсеннән карамадык, нишләп безгә алай килеп әйткән, ди. Мәктәпкә барырга куркалар хәзер. Җыеналар да безгә киләләр.

– Сурия апа, сез безгә килгән булгансыз. Без сезнең мунча тәрәзәсеннән карамадык бит, нишләп алай әйттегез? – диләр.

– Абау! – ди әни. – Сезнең әле шундый гадәтегез дә бармыни? – ди, шаккатып.

Ул Шәрифә апаны, Шәүкәтләрнең әнисен, ашка дәшәргә барган була.

Лилия ФӘТТАХОВА

Фото: https://ru.freepik.com/Изображение от freepik

«Мәйдан» № 1, 2024 ел