Ике татар сөйләшә

Тәрәзәгә эленгән гарәп язулы доганы күреп алгач, хуҗа белән татарча гына сөйләшсәң дә ярый икән дип уйлап куйдым. Абзый кеше сүзчән булып чыкты:
– Куда нады?
– Җиденче бүлнис кырыена, абый.
Берникадәр дәшмичә генә кайттык. Сүз юктан сүз булсын, ата казың күкәй саламы, кодагый, дигәндәй, әңгәмә куертам:
– Бу кунакханәне һич төзеп бетерә алмадылар инде.
– Диңги ни дают, налог взяйть ни забыйвают, ә ызданье так годами и стаит.
– Бәлки көннәр җылыткач, төзергә керешерләр әле...
– Нит, сийчас ыстульке средыстыф никак ни найдут!
– Абый, абый! Чистопольский урамыннан – яңа юлдан гына киткән булсак...
– По Чуйкова паедем. Где работаеш? Чо так поздно едеш?
– Филармониядә эшлим, абый.
– Как там Ильһам? Поет еще?
– Аллага шөкер, болай ярыйсы иде әле. Әй абый, хәзер артистларга да яшәү бик кыенлашты...
– Кому щас лехко инде? Я выт рулю па начам, тоже ни от хорошей жизни бит.
Ул арада милләттәшем белән «татарча» сөйләшә-сөйләшә кайтып та җиткәнбез икән. Акчаны түләп ишекне япканда рәхмәт әйтмичә ярамас дидем:
– Ыспащиба, дәдиңке!..

Илдар КЫЯМОВ