Җидегән йолдызым минем

 
Күктә – кояш. Гасырларның утлы табасында кыздырган кояш. Кешеләрнең күзләренә кергән, маңгайларында ялтыраган мең кояш! Ул күктә – бер кояш. Ә җирдә яңа гына яуган кар өстендә миллион, миллион һәм тагын да бер кояш. Аның яхшы гадәте бар. Кешеләргә дәрт бирә. Бүген дә ул мин үткән чаңгы эзләренә сузылган, миңа күпләргә җырлап күрсәткән җырын җырлый. Аның тавышы матур. Яңа гына явып үткән кар бөртекләреннән соң иркен сулап калган һава кебек саф. Миңа чаңгыларның әледән-әле бер серле сөйләшүе ишетелми, тик кояш кына үзенең җырын барысыннан да өстен күрә, бархат баритоны белән мине үзенә җәлеп итә. Җир үзе дә гүзәл, чибәр кыз кебек.
Мин гашыйк аңа, чибәр яшь егет кебек,
Җир җәүһәр, алтын, мең йолдыз кебек.
Сүнми мәңгегә яшь егет кебек.
Нурлары җирдә, нурлар кешедә,
Мин гашыйк аңа, гашыйк күршегә.
Кояшның җырын тыңлап барганда, чаңгыларым йомшак кардан чыгып, җәяүле кеше сукмагына табан шуып киткәнен сизми дә калганмын. Сукмактан бер генә кеше дә үтмәгән. Юк, үткән! Нәни генә эзләрнең үкчәсенә дә яратып төшкән кояш. Меңнәрне утлы табаларында кыздырган кояш, син мине генә яратмыйсың икән? Син бу эзләрнең хуҗасын да бик яратасың, бугай. Нәни эзләр буйлап чаңгы белән үтеп китәм. Бу эзләрнең хуҗасын куып җитәсе иде! Мин ашыгам, кырда җәяүле кеше сукмагы өстендә чаңгы эзләре кала. Күктә – кояш! Җәяүле кеше эзләре таудан түбән төшә. Мин дә чаңгыларга ирек куям. Алар үч иткән кебек эзләрдәге кояш буйлап түбән очалар. Әнә – борылыш. Эзләрдән кояш югалып кала. Чаңгылар компассыз юлчы кебек чыршылык эченә борылып китәләр. Кояшсыз эзләр чаңгылар юлдан чыгып, чыршыга барып сөртеләләр. Бер чаңгы сыңары кояшсыз эзләргә шуып китә. Миннән ерак түгел кемдер борылып карый. Җилкәсендә генә кояш нурларын төяп каядыр илтәмени? Ул кычкырып көлә. Кояш белән эзләр арасын каплап торган тәрәзә дә челпәрәмә килә. Без чыршылыктан киселмәгән икмәк кебек ак кар өстенә килеп чыгабыз. Чаңгылы һәм җәяүле кеше сукмагы туктап кала.
Чыршылыктан гашыйклар сукмагы башлана. Нәни эзләрнең хуҗасы керфекләрдә кояш нурын саклап алып калган кояш кызы булып чыкты.
– Авырдыр, янчигеңне миңа бир!
– Түгел, – ди, ул, кулбашларын сикертеп.
Мин сорап тормый, тартышып дигән кебек аның кулыннан кояш нурлары белән тулы янчыкны алам, җилкәгә бер генә янчык колмакны салган кебек салам да:
– Синең исемең ничек? – дип сорыйм.
– Үзең бел! – ди, ул миңа – могҗизалы кояш кызы, кояшлы утыз ике тешен күрсәтеп көлә.
Мин кояштай йолдызларга чүмеч белән суккандай тавыш ишетәм.
– Кая барасың?
Ул бер сүз дә әйтми, мин тагын да кояшсыз чыршылыкка кергән кебек хис итәм үземне.
Ул күзләрен өскә күтәрә дә:
– Авылга, карт әниемә кунакка! – ди.
Җирнең читендә, авыл кырында аңа карап, заманча аяк салындырып утырырга да була.
– Күктәге кояш упкынлыкка төшеп китәме?
– Юк, кояшка гашыйк шагыйрьләр кешенең алтын каныннан көмеш бокаллар ясаганда, ул таеп китә. Кояш кызы, кояш кебек ак кар өстендә реактив самолеттай эзләр ясый.
Мин аның кулыннан тотып алам.
– Егылма, кояш кызларына егылу килешми...
– Ә мин кояш кызы түгел, мин – Җидегән Йолдыз. Мине нәни чактан ук карт әтием «Җидегән йолдызым» дип йөртә.
– Кояш кызы яктырак! – дим мин, бер дә сер бирергә теләмичә.
– Кичләрен кояш яктыртмый! – ди ул.
– Җидегән йолдыз кичләрен якты! – дим, риза булып. Минем аяклар таеп китә. Ул мине кулдан тотып ала. Мин юри генә көртлек кебек карга чумам, үземнең арттан «җидегән йолдызны сөйрим». Ул минем өскә ава.
Иреннәрдәге ике кояш бер-берсенә кушыла.
Ике кояш дүрткә бүленә.
Ул минем кулдан ычкына.
Иреннәрдәге ике кояш бер-берсенә кушыла...
Ике кояш дүрткә бүленә. Ул минем чарасызлыгымнан көлә.
Мин дә җирдәге ике кояшка аяк терәп басам. Аның йомшак кулы минем биттәге кояшның яртысын китеп төшерә.
Мин күккә карыйм. Бер кояш та чайкалып китте һәм болытлар арасына кереп югалды.
Ә күзләрдә кояш та юк, болытлар да...
Төн. Керфекләрдә Төньяк йолдызының сул ягындагы Җидегән йолдыз гына...