Шәһәрчә аш

Төш якынлашып килә. Шәфика карчык өй турысына чыгып утырган. Ике кулы белән таягына таянып, әкрен генә авылны күзәтә. Җәйге искән җил, дүрт почмаклы ак яулыгын күтәреп-күтәреп куя. Турысыннан узган кеше генә күренми. Алга таба →

Рәнҗеш (хикәя)

Равиянең вафаты сәгате-минуты белән авылга таралды.

Бу кайгылы хәбәрдән халык «аһ» итте. Һәркемнең телендә шушы вакыйгага бәйләнешле сүз. «Һай, җаным, бигрәкләр дә жәл инде. Яшь бит… Яшь…Утыз биш яшеңнән кара җир асларына кереп ят инде…»

– Оялары белән киттеләр бит инде! Равия – төпчекләре. Әллә алдан киткәннәре карт идеме?! Алга таба →

Югалту

Дания, институтында тоткарланып, әнисен озатырга әздән генә соңга калмады. Хәлимә карчык борчылып, подъезд ишеген күзәтте: «Менә кайтыр, менә кайтыр!» – дип кызын көтте. Алга таба →

Кеше күңеле – кара урман… (хикәя)

Кырлар өстеннән пар күтәрелә, җир исе аңкый. Ишегалдында казлар кыйгылдаша, тавыклар кытаклый, сыерларның тук мөгрәве ишетелә. Авыл, кышкы караңгылыктан исән-имин арынып, ямьле, ак чәчкәле майларга кереп бара. Алга таба →