Анасы кибеттә сатучы – аннан аракы сатып ала алмый. Кибет төбендә дә эчми, клуб янында да… Әмма, өйгә  салмыш кайта башлады.

– Мыр-р-р… мыр-р-р… Тагын махмыр… – дип, каршы чыгып ала хатыны.

Ә беркөнне ул ишегалдына тракторы белән кайтып керде. Рульдә булгач, аектыр, дипме, каршысына чыгучы булмады. Холкы инде өйрәнелгән: хатыны чыкмаячак, әнисе күптән бернигә катышмый.

– Ә, сез, шулаймы әле… исерек кирәкме сезгә?! – дип ир, тулы худка көйләп, киң ишегалдының иң ерак почмагыннан тракторын өйгә китереп терәде. Җир кубаргыч тавыш:

– Ач ишекне, Фәнилә, керәм!

– Аһ-һ, кара инде син бу сансызны, тагын махмыр. Мыр-р-р…

Ишек ачучы юк. Яңадан чигенеп, моторын тагын да көчлерәк акыртып, томырылып килә «Беларусь». Алга таба →

Мәхәббәт яшьләрдә, диләр,
Була ул һәркемдә дә.
Мәхәббәтсез яшәп булмый
Олыгайган көннәрдә дә.

Тышта яз. Шундый күңелле! Урамның нәкъ уртасыннан, асфальт юлга ике яктан агып төшкән кар сулары, гөрләвекләр хасил итеп, соңга калырга курыккандай, челтер-челтер килеп, ашыгып-кабаланып алга, җәйләргә таба йөгерә. Алар өчен юлдан тыз-быз чабучы машиналар әллә бар, әллә юк – яз җырын җырлап агалар да агалар… Алга таба →

Мин яшь-җил­кен­чәк ке­бек ат­лы­гып ба­ла­ча­гым үт­кән авыл­га кай­тып төш­тем. Дис­тә ел ка­ла­да яшәп там­чы да үз­гәр­мә­дем: та­тар те­лен дә, мәр­хү­мә әби­ем өй­рәт­кән до­га­лар­ны да,  мич­тә ул пе­шер­гән мил­ли ри­зык­ла­ры­быз­ны да оныт­ма­дым. Мин бар бул­мы­шым бе­лән чын та­тар ба­ла­сы идем. Мин­дә та­тар ка­ны ага! Алга таба →