Төш якынлашып килә. Шәфика карчык өй турысына чыгып утырган. Ике кулы белән таягына таянып, әкрен генә авылны күзәтә. Җәйге искән җил, дүрт почмаклы ак яулыгын күтәреп-күтәреп куя. Турысыннан узган кеше генә күренми. Алга таба →

Равиянең вафаты сәгате-минуты белән авылга таралды.

Бу кайгылы хәбәрдән халык «аһ» итте. Һәркемнең телендә шушы вакыйгага бәйләнешле сүз. «Һай, җаным, бигрәкләр дә жәл инде. Яшь бит… Яшь…Утыз биш яшеңнән кара җир асларына кереп ят инде…»

– Оялары белән киттеләр бит инде! Равия – төпчекләре. Әллә алдан киткәннәре карт идеме?! Алга таба →

Әниебез,  сөяркәсе  Галимгә ияреп,  безне ташлап киткәндә миңа унике, ә энемә җиде яшь кенә иде әле.   Алга таба →

Маһи белән Мәлихә – ике карчык, нигез күршеләре – тату гына гомер кичерәләр иде. Алга таба →

Кышкы көн кыска, Мәдинә эштән кайтып, малларын карап япканчы, караңгы төшеп тә өлгерде. Алга таба →

Дания, институтында тоткарланып, әнисен озатырга әздән генә соңга калмады. Хәлимә карчык борчылып, подъезд ишеген күзәтте: «Менә кайтыр, менә кайтыр!» – дип кызын көтте. Алга таба →

Җәй. Төн уртасы. Авыл йоклый. Алга таба →