…Әнкәсе бер кайтуында бик тә кәефле иде. Елмаеп Кәшифәне кочаклап алды.

– Кызым, әйдә киен, апайларың янына кайтасың! Үзебез белән торырсың!

– Гелгәме, әнкәй?

– Гелгә, кызым!

– Ә әбекәй?

– Әбиең килеп йөрер, икенче авылда тормый бит.

Тавык-чебешләр ашатырга чыгып киткән әбисе Майтап тыштан керде. Гарифә аңа дәшеп:

– Әнкәй, Кәшифәне үзебезгә алып китәм! Галимәрдән риза баланы алып кайтырга. Апайларына да күз-колак булыр, – диде.

– Үзегезгә карагыз соң.

Кәшифәнең ул Галимәрдән дигән кешегә карата йөрәгендә әйтеп бетерә алмаслык рәхмәт хисләре туды.

– Әни! Кем ул Гали… Гали…

– Галимәрдән ул, кызым, апайларыңнын әткәсе. Хәзер сиңа да әти була инде!

– Тукта әле, Гарифә, әллә кияү ошата, әллә ошатмас. Ашыкма баланы әти дип өйрәтергә. Алга таба →

Җәйге кояш астында иркәләнеп утыра Галимәрдән карт. Кояшның рәхимле нурлары карт сөякне дә йомшартырлык шул.

«Ходайга мең шөкер! Үземнең җанга якын, туып-үскән җиремдә мәңгелеккә күчәм. Минем ата-бабаларымны, кара йөрәк – чукындыручылардан саклап, сыендырып калган җирләр шул бу», – дип уйлады Галимәрдән карт. Ул ишегалдында эскәмиядә, шактый юан булып үскән агачка аркасын терәп утыра. Үзе кебек карт тирәкнең сырлы-сырлы кайрысыннан җылы бөркелгән кебек. Менә ул, моңланып, әкрен генә җыр сузып җибәрде:

Кара да гынай урман, караңгы төн,

Яхшы атлар кирәк үтәргә, ә-ә-ә,

Карурманны чыккан чакта,

Кисеп алдым пар усак, а-а-ай,

Айрылмаек, дус булсак…

Капка келәсе келтерәп ачылды. Ихатада яшь хатын-кыз тавышы ишетелде:

– Исән-саумы, Галимәрдән бабай!

Тавыш килгән якка гәүдәсе белән чак кына борылды карт:

– Шөкер, кызым, шөкер! Хәмидә кызым, синме әллә? Үзең сәламәт кенәме? Гаиләң, бала-чагаң иминме? Алга таба →