6

* * *

Ташкынның беренче тапкыр гына бу койма аша сикереп чыгуы түгел инде бу. Колын чагында ук мондый гадәте барлыгын белгәч, Бәкер аңа игътибар да бирми иде. Аннан күрмәкче, Айрат та моны гадәти хәлгә исәпли иде. Ә Ташкын сикереп чыга да, күңеле булганчы үзе теләгән җирләрдә йөри, кабат кайта, утарына сикереп керә һәм гади атлар тормышына күчә. Монда бернинди дә гайре табигый нәрсә юк иде.

Ләкин бүген тормышның бөтенләй бүтән механизмы хәрәкәткә килде.

– Вәт, могҗиза дисәң дә могҗиза бу! – дип кабатлады район башлыгы, – Вәт, могҗиза!

Әлеге текә хозурлыктан аһ-ваһ килеп торган кунаклар инде тынычланып, телевидение аппаратларын җыеп бетергәч тә шул ук сүзне кабатлады:

– Могҗиза!

Тик аның карашы ат киткән якта түгел, ә үрдән юртып төшеп килүче җайдак ягында иде.

Һәм янында «Әйе, әйе» дип баш кагып торган хуҗалык рәисенә борылды:

– Тотып ябыгыз моны! Беркая да чыгармагыз. Алга таба →

3

Алдан махсус әзерләп куйган машина-трактор паркын телевидениегә төшергәч, хуҗалык рәисе җиңел сулап куйды. Аллага шөкер, андый-мондый нәрсә килеп чыкмады. Тракторчыларның да барысы да айнык иде, техника да авып-җимерелеп төшмәде. Маладис, булдырганнар. Әйткәнне тыңлый белә инде аның эшчеләре.

Рәис Харисович Чурбанов – шушы хуҗалыкның озак еллар буе эшләгән җитәкчесе, ягъни рәисе һәм бу – якын тирә-якта кешенең исеме дә вазыйфасы да бер үк сүз белән аталган бердәнбер очрак иде. Ул илле яшьләр тирәсендә, уртача буйлы, юка гәүдәле, чәчләре чалара башлаган ир булса да, район хуҗасы алдында, рәистән бигрәк, йомышчы малайны хәтерләтә иде.

– Ашханәгә кереп чыгабызмы әллә? – диде ул күтәренке күңел белән, – Гел төшереп кенә йөреп булмас, бераз капкалап алырга да кирәк. Алга таба →

1

Хатыны җен кебек аның. Әллә ничә тапкыр сынаганы бар, шешә ачтымы, хатыны килеп чыга. Бу юлы да шулай – гаражга кереп, кичә кичтән яшереп куйган шешәне ачып җибәрүе булды, ишек төбендә хатынының тавышы ишетелде:

– Нәрсә, әллә бүген дә эчәргә җыенасыңмы? Таң тишегеннән…

Бәкер аракыны ялт кына бензин, май тутырылган пластик шешәләр арасына шудырды да өстенә буш капчык ыргытты, аннан соң тавышны ишетмәгәнгә салышып, өстәлдәге шөрепләр яшнигендә казынырга тотынды.

– Аракы исе чыккан кебек, – дип сөйләнде хатыны, – Син нишлисең монда?

– Аракы түгел, тормоз сыекчасы ул, – Бәкер өстәлдәге шешәне алып, хатынының борын төбенәрәк китерде, – Аның да исе шундый тәмле.

Хатыны йөзен җыерып куйды:

– Бирермен мин сиңа тәмлене!

Ир шешәне кабат урынына утыртты да, серле елмаеп, хатынына төбәлде:

– Ниятең начар түгел…

Ул, хатынын терсәгеннән алып, йомшак кына итеп гараж эченә тартты. Тегесе бер адым эчкә узды да иренең кулын читкә этәрде:

– Азамат уянды…

– Өлгерәбез әле, Әлфиякәй…

Кинәт кенә тартып, Әлфияне кочагына алды да иркәли башлады.

– Кит әле моннан, карт дивана! Алга таба →