Әниемнең әнисе – минем нәнәем ялгызы яши иде. Авылның Үзәк урамында, мәктәп каршында бик бәләкәй дүрт почмаклы өй. Ул аны үзе салган. Мунчасы да, абзары да юк. Чишмә буена түбән табан төшә торган бәрәңге бакчасы гына бар. Нәнәйнең иң зур куанычы: минем әтки (мин шулай әтки, әнки дип сөйләшәм) – нәнәйнең бердәнбер кияве ясап куйган олы капка. Дөресен генә әйткәндә, ул нәнәйгә кирәкми дә: арба-арба печәннәр кайтарасы юк бит. Ел әйләнәсенә аның бердәнбер көенече – утын кисеп китереп, ярдырасы гына бар. Утынны, зур капкадан кертеп, ямь-яшел чирәмле йортка бушаталар. Яллап ярдыра. Тупыллар үскән бакчаның буеннан-буена тезеп өеп куябыз. Беткәнче ягылмаса да, утын ел саен өстәлеп торырга тиеш. Нәнәй ничек кышны чыгам дип көенмәсен өчен. Әрдәнәнең бер дә азакка кадәр бетмәгән очындагысы чери башлаган. Утын алган саен, кызыл кортлар йөгерешә. Яратмыйм шуларны! «Черек кортлары»ның аркаларына кара белән күзләр «ясалган». Гел бертөрле карашлары куркытып җибәрә. Ә нәнәйнең иң курыкканы – шул бакчадагы тупыл агачы. Алга таба →