Ир­түк то­рып Зөл­фәт ярат­кан бә­леш­не, ток­мач­лы аш­ны пе­ше­реп куй­ды бү­ген Зөл­фия. Зар­ла­на-зар­ла­на бул­са да ире­нең эш­тән кайт­кан ки­ем­нә­рен юып ал­ды.

– Сө­еп-сө­е­леп ке­нә яшәр чак­лар­да, Сак бе­лән Сок ке­бек го­мер ки­че­рә­без, исән ге­нә йөр­сен ин­де. Биг­рәк­ләр бе­те­ре­нә, кли­мат алыш­ты­ра бит, эш­тән кайт­кан­да, нәкъ агу­лан­ган та­ра­кан ке­бек бу­ла, яше дә ба­ра шул, – дип сөй­лә­нә-сөй­лә­нә бәй­лә­мен ал­ган иде, ишек та­вы­шы­на сис­кә­неп үк кит­те ул. Ир­түк то­рып чы­гып кит­кән Зөл­фә­те урап кайт­кан да икән. Ай­лар буе бар бул­мы­шы бе­лән ирен са­гы­нып тор­ган Зөл­фи­я­нең кү­зе Зөл­фәт ку­лын­да­гы ак кә­газь ки­сә­ге­нә төш­те.

– «Пор­тян­ка» – дип җа­вап бир­де ире со­рау­лы ка­раш­ка.

– Күп­ме? – ди­де та­гын те­ге со­рау­лы ка­раш. Алга таба →

Ачык тә­рә­зә­лә­рен­дә са­ры, зәң­гәр ут­лар яна. Ху­җа­ла­ры да, мө­ла­ем ел­ма­еп, «ку­нак»­лар­ның кер­гә­нен кө­теп то­ра­лар­дыр ке­бек…

Кит­те бит за­ма­на, ку­нак ча­кы­рып сый­лый­сы, үзең­нең дә ба­ра­сың юк, «тыч­кан»­ның сул як кү­зе­нә ба­са­сың да, кем­гә те­ли­сең, шу­ңа «ку­нак»­ка ке­рә­сең дә чы­га­сың. Сөй­лә­шә­сең кил­мә­сә, бер сүз дә әйт­мә, җа­ның те­лә­сә, ике сә­гать сөй­ләш, бө­тен­ләй ирен­сәң – хат языш.

Әй, за­ма­на, за­ма­на! Кем кай­чан, кай­да укы­ган, кай­да эш­ли, кай­чан өй­лән­гән, оны­гы ту­ган­мы яки бе­рәр җир­дә ял итеп кайт­кан­мы – ба­ры­сы да бар мон­да. Кай­да ди­сез­ме? Ин­тер­нет­та, «К­ласс­таш­лар»­да. Гай­бәт­че­ләр­гә эш бет­кән хә­зер. Ин­тер­нет җи­тез! Ин­тер­нет класс!

Бы­ел юби­ле­ем бул­ды ми­нем, ла­ек­лы ял­га чык­тым, Ал­ла­га шө­кер. Ба­ла­ла­рым ноут­бук бү­ләк ит­те­ләр. Җи­тәр, әни, го­ме­рең буе эш­лә­дең, хә­зер рә­хәт­лә­неп ял ит, «вир­ту­аль­ный мир» бе­лән (аны­сы нәр­сә аң­ла­та­дыр та­гын) бәй­лә­неш­тә яшә, ди­де­ләр. Яшим, ни­гә яшә­мәс­кә, ил­дә­ге үз­гә­реш­ләр­гә чы­дап, ла­ек­лы ял­га чы­гал­ган­ны, аны­сы­на гы­на тү­зәр­без ин­де. Алга таба →