Тышта ниләр бар икән:

Юллар зәңгәр кар микән?

Боз тәрәзә алсулана,

Пожар микән, таң микән?

Тышта ниләр бар икән?

Бездә дә таң тугандыр,

Инде ул да торгандыр, Алга таба →

1

Чакыралар кызыл миләшләр,

Чакыралар мине ерактан.

Умырзая төсе кырларда.

Моңсу. Кемдер ярын озаткан.

Умырзая төсе кырларда…

Син бар да, җил, Идел ягына, Алга таба →

Кемгә – шатлык,

Кемгә – сагыш:

Кар ява бөтерелеп…

Әнкәй эре иләк белән

Он иләп тора кебек.

Мин сәндерәдә утырам,

Мин – малай гына әле.

Әнкәйнең йөзе ул чакта

Тулган ай гына әле… Алга таба →

Төнге сулар ага, төнге сулар…

Көзге сулар шундый ямансулар, –

Таллар боек, түбән иелгәннәр,

Инде сап-сарыдан киенгәннәр.

Төнге сулар ага, төнге сулар…

Сулар өсте тулы яфрак ага,

Яфракларны дулкын ярга кага; Алга таба →

Каен яфраклары сөйләшмиләр.

Агачларның яшел шавы беткән.

Өзелә дә төшә,

өзелә дә … –

гомер үткән икән,

гомер үткән.

Ипләп кенә.

Җайлап кына.

Ашыкмыйча.

Уйлый-уйлый гына туктап-туктап, Алга таба →

Хаста булыр үзе.

Ә белдермәс.

Исән-сау мин, дияр хатында.

Кайт! дип язмас.

Үлемнәре сөйләр

озак авыруы хакында.

Азып-тузып кайтсаң –

сыендырыр.

Кеше итәр сине –

сер бирмәс.

Соңгы кисәк икмәге дә бетәр –

беркайчан да,

туйдым, кит! димәс.

Бурычларың булса, и зимагур,

соңгы шәлен сатар түләргә. Алга таба →

Харрас ӘЮП

НӘСЕЛ АГАЧЫ
Нәсел агачы дип тормаганнар,
Җае килсә, балта чапканнар –
Кәүсәсендә тирән җөйләр калган,
Ботакларын утка якканнар.

Алга таба →

Харрас ӘЮП

ТЕЛ АЧКЫЧЫ
Байлык-фәлән теләмәде безгә,
Кичерсәк тә гәрчә кыен чак —
Тел ачкычы тели иде әнкәй,
Берәребез юлга җыенсак.

Алга таба →