Нәҗип белән Гөлсинә турында авыл халкы, яңа елга өйләнешәләр икән, дип сөйләгән иде. Булмады. Салкын январь да узып китте, җилле февраль дә, тамчылы март та, шаулы апрель дә, чәчәкле май да узып китте. Инде көтеп-көтеп тә, мәктәп елларыннан бирле бер-беренә гашыйк кыз белән егетне башлы-күзле итә алмагач, яшьләрнең кавышуын сабан туена күчерде халык. Алга таба →
– Ял йортына барам дисеңме, Сабира? Бар, бар. Җибәргәндә бар, кусалар кайт. Үзеңнең барганың булдымы, дисеңме? Булды, нишләп булмасын. Эшләмәгән нәрсәм калмады минем. Алга таба →
Сәкинә күпне күрүче, күпне белүче, тагын да күбрәк белергә теләүче, лыгырдавык хатын. Авыл яңалыкларын гына түгел, Америка, Африка яңалыкларын да аннан гына сора инде. Аны идарә, кибет, почта тирәсендә еш күрергә була. Быелгы елда кем өйләнәчәк, кемгә өйләнәчәк, кайсы гаиләдә бәби көтәләр, кемнәр ничек яши, кемнәр ялга кайсы якларга китәргә җыена – Сәкинә барын да белә.«Справочный бюро» дип кушамат та кушканнар үзенә. Ул моңа үпкәләми, киресенчә,горурлана булса кирәк. Көнбагыш янчыгы тотып, көнозын урамда атынып йөри. Көннәрдән бер көнре ул авыл идарәсенең кабул итү бүлмәсендә таптанып торганда, рәис янына Газинур бабай килеп керде. Бабай белән авыл рәисенең сөйләшкән сүзләре Сәкинәгә аермачык диярлек ишетелеп торды. Сүз аерылышу турында бара иде ахры. Рәиснең : Алга таба →
Ул ел бигрәкләр дә коры килде шул. Язгы кар эреп беткәннән соң, җир өстенә бер генә тамчы да яңгыр төшкәне булмады бит. Үләннәр дә, маллар да, инде кешеләрне әйтеп тә торасы юк, дымга, суга сусауның ар ягына чыктылар. Һаваның бөркүлеге хәтта мич авызындагы эсселек белән чагыштырырлык дәрәҗәгә җитте. Инде вак-төяк күлләр, елгалар да корып бетте. Алар гына нәрсә, авыллардагы коеларның да күбесе сусыз калды. Алга таба →
«Әнекәем, паразид!.. Җөрәккәемнең коткайларын алмасаң… Кергәнесаем кәлүшкәемә ураласың, чукынмыш!..» – дип, үз алдында сукрана-сукрана, Мөслимә кортка өйалды идәненә аяк сөртер өчен җәеп куелган иске киндер капчыкны читкә тибеп җибәрде. Аннары, караңгыда әйле-шәйле генә күренгән тимер тотканы, шыр сөяк бармаклары ыргакны хәтерләтеп укмашкан кулы белән каптырып алды да, дуамаланып, ишекне кинәт үзенә таба шундый итеп тартты ки, күгәннәре Сәлахетдин карт вафатыннан бирле май шәе күрмәгән авыр ишек ыңгырашырга да өлгерми калды хәтта! Алга таба →
Элек тормыш бер җайга салынган килеш салмак кына агыла иде. Хезмәтеңә барасың да, көне буе эшләп, тәк ухылдап йөрисең. Кичен үзең кебек товарищлар белән без яшәгән шыксыз җәмгыятьне онытып торыр өчен ике-өч борынга бер-ике яртыны сындырасың да, миңгерәү сарык кебек өеңә кайтып китәсең. Хезмәт хакы чамалы булса да, ипи белән тозга җитәрлек. Тормыш бертөрле ритмга салынган, хәерчелек булса да, берни эшләп булмый, кая барасың! Алга таба →
Их замана, замана! Менә ичмасам килен! Кап –кара күзләрне тагын да серле итеп куертылган кара керфекләр өстендәге ясалма кара каш, сөйләгәндә кыйгачланып, күтәрелеп-күтәрелеп китә. Шартын китереп кисеп буялган шома, ап-ак чәчләрне,күзләренә төшмәсә дә, озын ясалма тырнаклы куллар әле бер,әле икенче якка сыйпаштырып ала. Әзрәк осталар кулы тисә дә, чиягә тиң иреннәре үз матурлыгын югалтмаган. Алга таба →
Аерылыштык. Хатын китте. Йокы бүлмәсендә яши. Мин асылынырга бау әзерләп куйдым. Менә әйберләрне бүлешеп бетерәбез дә тәвәккәллим. Суд бүлешкән өчен акча ала, ди. Судсыз гына бүләбез әйберләрне. Алга таба →
Энем, баядан бирле күзәтеп торам, дәфтәрең тулды бугай, язасың да язасың. Берәр гәзит-фәлән ише җирдән килдеңме, дип әйтимме? Тормышыбыз турында язарга теләсәң, аның язарлыгы калмады инде, авылыбыз таралып бетте диярлек. Бүген монда минем белән дүрт ялгыз карчык кына калды. Элегрәк безне күрше авыл фельдшеры Сания дәвалый иде. «Хәзер миннән күбрәк беләсез, килүемнең файдасы юк», – дип, ул йөрүеннән туктады.Карчыкларның шәһәрдә яшәүче балалары сотовый аша кан басымын ничек үлчәргә, ничә тамчы йөрәк даруын тамызырга кирәклеген өйрәтеп торалар. Өстәвенә, җәй көне безнең күршегә ике әбине кайтарып куялар. Аларның балалары да: «Без чит илдә ял иткән арада, Гайнан бабай, безнекеләрне дә зинһар карап тор», – дип сорагач, ничек карамыйсың, ди?! Үзебезнең авыл кызлары ич алар! Кайсының лампочкасы янып чыга, кайсының телевизоры күрсәтми. Хәзер алар сабый балалар кебек, хәтерләре гүпчим булмаса да, үпкәләргә генә торалар. Алай да арадан берсе: «И, Гайнан, холкың бигрәк ипле, яшьрәк чагым булса, сиңа кияүгә чыгарга да каршы килмәс идем», – дип әйткәч: «Чык, мин риза, нәрсә комачаулый, әле җитмештә дә соң түгел», – дигән булдым. Алга таба →
– Әдәбият бүлегенә керергә куштылар, ярыйдыр бит, – дип, эш бүлмәсенә олы гына яшьтәге бер абый килеп керде. – Мин дә шигырь язам, шуны журналыгызда чыгарырсыз әле.
– Язганнарыгызны калдырыгыз, укырбыз, киңәшләшербез.
– Ә мин кәгазьгә язып тормыйм, барысын да күңелдән беләм. Хәзер сөйләп күрсәтәм.
Абзый кеше минем «ә» дигәнне дә, «җә» дигәнне дә көтеп тормады, артистларча кычкырып-кычкырып сөйли дә башлады: Алга таба →
