Ул ел бигрәкләр дә коры килде шул. Язгы кар эреп беткәннән соң, җир өстенә бер генә тамчы да яңгыр төшкәне булмады бит. Үләннәр дә, маллар да, инде кешеләрне әйтеп тә торасы юк, дымга, суга сусауның ар ягына чыктылар. Һаваның бөркүлеге хәтта мич авызындагы эсселек белән чагыштырырлык дәрәҗәгә җитте. Инде вак-төяк күлләр, елгалар да корып бетте. Алар гына нәрсә, авыллардагы коеларның да күбесе сусыз калды. Алга таба →

Элек тормыш бер җайга салынган килеш салмак кына агыла иде. Хезмәтеңә барасың да, көне буе эшләп, тәк ухылдап йөрисең. Кичен үзең кебек товарищлар белән без яшәгән шыксыз җәмгыятьне онытып торыр өчен ике-өч борынга бер-ике яртыны сындырасың да, миңгерәү сарык кебек өеңә кайтып китәсең. Хезмәт хакы чамалы булса да, ипи белән тозга җитәрлек. Тормыш бертөрле ритмга салынган, хәерчелек булса да, берни эшләп булмый, кая барасың! Алга таба →

Их замана, замана! Менә ичмасам килен! Кап –кара күзләрне тагын да серле итеп куертылган кара керфекләр өстендәге ясалма кара каш, сөйләгәндә кыйгачланып, күтәрелеп-күтәрелеп китә. Шартын китереп кисеп буялган шома, ап-ак чәчләрне,күзләренә төшмәсә дә, озын ясалма тырнаклы куллар әле бер,әле икенче якка сыйпаштырып ала. Әзрәк осталар кулы тисә дә, чиягә тиң иреннәре үз матурлыгын югалтмаган. Алга таба →

Аерылыштык. Хатын китте. Йокы бүлмәсендә яши. Мин асылынырга бау әзерләп куйдым. Менә әйберләрне бүлешеп бетерәбез дә тәвәккәллим. Суд бүлешкән өчен акча ала, ди. Судсыз гына бүләбез әйберләрне. Алга таба →

Энем, баядан бирле күзәтеп торам, дәфтәрең тулды бугай, язасың да язасың. Берәр гәзит-фәлән ише җирдән килдеңме, дип әйтимме? Тормышыбыз турында язарга теләсәң, аның язарлыгы калмады инде, авылыбыз таралып бетте диярлек. Бүген монда минем белән дүрт ялгыз карчык кына калды. Элегрәк безне күрше авыл фельдшеры Сания дәвалый иде. «Хәзер миннән күбрәк беләсез, килүемнең файдасы юк», – дип, ул йөрүеннән туктады.Карчыкларның шәһәрдә яшәүче балалары сотовый аша кан басымын ничек үлчәргә, ничә тамчы йөрәк даруын тамызырга кирәклеген өйрәтеп торалар. Өстәвенә, җәй көне безнең күршегә ике әбине кайтарып куялар. Аларның балалары да: «Без чит илдә ял иткән арада, Гайнан бабай, безнекеләрне дә зинһар карап тор», – дип сорагач, ничек карамыйсың, ди?! Үзебезнең авыл кызлары ич алар! Кайсының лампочкасы янып чыга, кайсының телевизоры күрсәтми. Хәзер алар сабый балалар кебек, хәтерләре гүпчим булмаса да, үпкәләргә генә торалар. Алай да арадан берсе: «И, Гайнан, холкың бигрәк ипле, яшьрәк чагым булса, сиңа кияүгә чыгарга да каршы килмәс идем», – дип әйткәч: «Чык, мин риза, нәрсә комачаулый, әле җитмештә дә соң түгел», – дигән булдым. Алга таба →

Ир­түк то­рып Зөл­фәт ярат­кан бә­леш­не, ток­мач­лы аш­ны пе­ше­реп куй­ды бү­ген Зөл­фия. Зар­ла­на-зар­ла­на бул­са да ире­нең эш­тән кайт­кан ки­ем­нә­рен юып ал­ды.

– Сө­еп-сө­е­леп ке­нә яшәр чак­лар­да, Сак бе­лән Сок ке­бек го­мер ки­че­рә­без, исән ге­нә йөр­сен ин­де. Биг­рәк­ләр бе­те­ре­нә, кли­мат алыш­ты­ра бит, эш­тән кайт­кан­да, нәкъ агу­лан­ган та­ра­кан ке­бек бу­ла, яше дә ба­ра шул, – дип сөй­лә­нә-сөй­лә­нә бәй­лә­мен ал­ган иде, ишек та­вы­шы­на сис­кә­неп үк кит­те ул. Ир­түк то­рып чы­гып кит­кән Зөл­фә­те урап кайт­кан да икән. Ай­лар буе бар бул­мы­шы бе­лән ирен са­гы­нып тор­ган Зөл­фи­я­нең кү­зе Зөл­фәт ку­лын­да­гы ак кә­газь ки­сә­ге­нә төш­те.

– «Пор­тян­ка» – дип җа­вап бир­де ире со­рау­лы ка­раш­ка.

– Күп­ме? – ди­де та­гын те­ге со­рау­лы ка­раш. Алга таба →