Энем, баядан бирле күзәтеп торам, дәфтәрең тулды бугай, язасың да язасың. Берәр гәзит-фәлән ише җирдән килдеңме, дип әйтимме? Тормышыбыз турында язарга теләсәң, аның язарлыгы калмады инде, авылыбыз таралып бетте диярлек. Бүген монда минем белән дүрт ялгыз карчык кына калды. Элегрәк безне күрше авыл фельдшеры Сания дәвалый иде. «Хәзер миннән күбрәк беләсез, килүемнең файдасы юк», – дип, ул йөрүеннән туктады.Карчыкларның шәһәрдә яшәүче балалары сотовый аша кан басымын ничек үлчәргә, ничә тамчы йөрәк даруын тамызырга кирәклеген өйрәтеп торалар. Өстәвенә, җәй көне безнең күршегә ике әбине кайтарып куялар. Аларның балалары да: «Без чит илдә ял иткән арада, Гайнан бабай, безнекеләрне дә зинһар карап тор», – дип сорагач, ничек карамыйсың, ди?! Үзебезнең авыл кызлары ич алар! Кайсының лампочкасы янып чыга, кайсының телевизоры күрсәтми. Хәзер алар сабый балалар кебек, хәтерләре гүпчим булмаса да, үпкәләргә генә торалар. Алай да арадан берсе: «И, Гайнан, холкың бигрәк ипле, яшьрәк чагым булса, сиңа кияүгә чыгарга да каршы килмәс идем», – дип әйткәч: «Чык, мин риза, нәрсә комачаулый, әле җитмештә дә соң түгел», – дигән булдым. Алга таба →

Ир­түк то­рып Зөл­фәт ярат­кан бә­леш­не, ток­мач­лы аш­ны пе­ше­реп куй­ды бү­ген Зөл­фия. Зар­ла­на-зар­ла­на бул­са да ире­нең эш­тән кайт­кан ки­ем­нә­рен юып ал­ды.

– Сө­еп-сө­е­леп ке­нә яшәр чак­лар­да, Сак бе­лән Сок ке­бек го­мер ки­че­рә­без, исән ге­нә йөр­сен ин­де. Биг­рәк­ләр бе­те­ре­нә, кли­мат алыш­ты­ра бит, эш­тән кайт­кан­да, нәкъ агу­лан­ган та­ра­кан ке­бек бу­ла, яше дә ба­ра шул, – дип сөй­лә­нә-сөй­лә­нә бәй­лә­мен ал­ган иде, ишек та­вы­шы­на сис­кә­неп үк кит­те ул. Ир­түк то­рып чы­гып кит­кән Зөл­фә­те урап кайт­кан да икән. Ай­лар буе бар бул­мы­шы бе­лән ирен са­гы­нып тор­ган Зөл­фи­я­нең кү­зе Зөл­фәт ку­лын­да­гы ак кә­газь ки­сә­ге­нә төш­те.

– «Пор­тян­ка» – дип җа­вап бир­де ире со­рау­лы ка­раш­ка.

– Күп­ме? – ди­де та­гын те­ге со­рау­лы ка­раш. Алга таба →

Ачык тә­рә­зә­лә­рен­дә са­ры, зәң­гәр ут­лар яна. Ху­җа­ла­ры да, мө­ла­ем ел­ма­еп, «ку­нак»­лар­ның кер­гә­нен кө­теп то­ра­лар­дыр ке­бек…

Кит­те бит за­ма­на, ку­нак ча­кы­рып сый­лый­сы, үзең­нең дә ба­ра­сың юк, «тыч­кан»­ның сул як кү­зе­нә ба­са­сың да, кем­гә те­ли­сең, шу­ңа «ку­нак»­ка ке­рә­сең дә чы­га­сың. Сөй­лә­шә­сең кил­мә­сә, бер сүз дә әйт­мә, җа­ның те­лә­сә, ике сә­гать сөй­ләш, бө­тен­ләй ирен­сәң – хат языш.

Әй, за­ма­на, за­ма­на! Кем кай­чан, кай­да укы­ган, кай­да эш­ли, кай­чан өй­лән­гән, оны­гы ту­ган­мы яки бе­рәр җир­дә ял итеп кайт­кан­мы – ба­ры­сы да бар мон­да. Кай­да ди­сез­ме? Ин­тер­нет­та, «К­ласс­таш­лар»­да. Гай­бәт­че­ләр­гә эш бет­кән хә­зер. Ин­тер­нет җи­тез! Ин­тер­нет класс!

Бы­ел юби­ле­ем бул­ды ми­нем, ла­ек­лы ял­га чык­тым, Ал­ла­га шө­кер. Ба­ла­ла­рым ноут­бук бү­ләк ит­те­ләр. Җи­тәр, әни, го­ме­рең буе эш­лә­дең, хә­зер рә­хәт­лә­неп ял ит, «вир­ту­аль­ный мир» бе­лән (аны­сы нәр­сә аң­ла­та­дыр та­гын) бәй­лә­неш­тә яшә, ди­де­ләр. Яшим, ни­гә яшә­мәс­кә, ил­дә­ге үз­гә­реш­ләр­гә чы­дап, ла­ек­лы ял­га чы­гал­ган­ны, аны­сы­на гы­на тү­зәр­без ин­де. Алга таба →

Газета хәбәрчесе. Сез быелгы сезонга ничегрәк әзерләндегез? Алга таба →